Hiperdoncja - objawy, przyczyny i leczenie

Hiperdoncja - objawy, czyli jakie są rodzaje hiperdoncji?

Jeśli chodzi o wygląd zębów nadliczbowych, ważne jest rozróżnienie między eumorficznymi i dysmorficznymi. Zęby eumorficzne to zęby, które wyglądają jak zęby naturalne. Zęby dysmorficzne to zęby, które mają nietypowy kształt, na przykład dlatego, że zrosły się z istniejącymi zębami.

Mesiodens

Najczęstszą formą hiperdoncji (50% wszystkich przypadków) jestmesiodens. Jest to nieprawidłowo ukształtowany siekacz pomiędzy górnymi, centralnymi siekaczami. Ma okrągły kształt i nie posiada brzegu siecznego.

Zęby przytrzonowe

Zęby przytrzonowe to przeważnie jednokorzeniowe zęby w górnej szczęce, które znajdują się pomiędzy trzonowcami i często są z nimi zrośnięte. Przypominają wyglądem zęby przedtrzonowe lub trzonowe, lecz są od nich mniejsze.

Zęby zatrzonowe

Zęby zatrzonowe rosną jako drugie zęby mądrości za właściwymi zębami mądrości. Często w okolicy korzeni występują zrosty z pierwotnymi zębami mądrości.

Przyczyny hiperdoncji

Hiperdoncja, w odróżnieniu od wielu innych wad, nigdy nie powstaje w wyniku zachowań w wieku niemowlęcym czy dziecięcym. To schorzenie spowodowane jest dziedziczone oraz powodowane zaburzeniami rozwojowymi, takimi jak nadpobudliwość łuku zębowego w trakcie rozwoju zębów lub podział zarodka zęba. 

W tym kontekście wymienia się również takie choroby jak rozszczep wargi i podniebienia oraz zespół Klippel-Feil. Inne przyczyny hiperdoncji to: zespół Downa, zespół Crouzona czy zespół Gardnera.

Hiperdoncja: konsekwencje schorzenia

Hiperdoncja sprzyja powstawaniu wad zgryzu, zwłaszcza stłoczeń zębów. Z powodu stłoczenia zębów utrudniona jest codzienna higiena jamy ustnej, a przestrzenie międzyzębowe nie mogą być dokładnie oczyszczone. To z kolei prowadzi do zapalenia dziąseł. 

Zapaleniu dziąseł dodatkowo sprzyjają krzywe zęby, które trwale podrażniają błonę śluzową w jamie ustnej. W najgorszym wypadku wszystko to może doprowadzić do utraty zdrowych zębów. Mogą również wystąpić problemy z mówieniem lub żuciem.

Nadliczbowe zęby mogą prowadzić również do:

• powstania diastemy,

• przetrwania zębów mlecznych,

• trudności w wyrzynaniu zębów stałych, a nawet zatrzymania ich wyrzynania,

• rotacji zębów,

• nieprawidłowego rozwoju korzeni sąsiednich zębów,

• bólów neuralgicznych.

Hiperdoncja: usuwanie nadliczbowych zębów

Wiemy już, do jakich skutków może prowadzić nieleczona hiperdoncja. Jak leczyć to schorzenie?

Przed podjęciem decyzji o leczeniu hiperdoncji często warto wykonać zdjęcie rentgenowskie uzębienia, aby sprawdzić, które zęby są dotknięte chorobą oraz zidentyfikować zęby, które jeszcze nie wyrosły (zęby zatrzymane). 

Hiperdoncja - leczenie zębów mlecznych

W przypadku hiperdoncji zębów mlecznych, operacja hiperdoncji jest zwykle zdecydowanie zalecana, aby zapobiec rozwojowi wadliwego zestawu zębów lub zrostów zębów w dzieciństwie.

Hiperdoncja - leczenie zębów stałych

W przypadku hiperdoncji zębów stałych interwencja chirurgiczna jest konieczna tylko wtedy, gdy ząb nadliczbowy nie jest prawidłowo ukształtowany lub przeszkadza innym zębom. Jeśli dodatkowy ząb mieści się w normalnym rzędzie zębów dorosłych i nie powoduje bólu, dentyści nie zalecają ekstrakcji. W przypadku interwencji chirurgicznej prostowanie zębów odbywa się po niej za pomocą stałego aparatu lub nakładek ortodontycznych.